Waarom Gaybies?

Deze december word ik 30. Mijn partner (Barno) is dan al anderhalf jaar 30. Net zoals hetero’s hebben homo’s ook te maken met het dertigersdilemma. Wat willen we met ons leven? Wat willen we nog bereiken? Als één van ons een vrouw was geweest, had ze waarschijnlijk klapperende eierstokken. Er zou een planning zijn wanneer er gestopt zou moeten worden met de pil, om op het gewenste moment zwanger te worden.

Homostellen durven vaak de brandende kindervraag niet te stellen. Je kan het als homostel zo vaak en zo hard proberen als je wilt, maar op de natuurlijke manier gaat het niet lukken.

Ondanks deze natuurlijke beperking zijn bij ons toch de zaadleiders gaan klapperen. We willen Gaybies en daar gaan we als het aan ons ligt de wereld voor verzetten.

Zodra je er als man/jongen achter komt dat je op mannen valt, valt bijna tegelijkertijd de eventuele kinderwens in duigen. Het wordt eigenlijk nooit benoemd, laat staan dat er iemand aandacht aan besteed. Als homoman is de acceptatie van je geaardheid door jezelf en je omgeving je grootste zorg en laat je het wel om over je in duigen gevallen kinderdroom te zeuren.

Hebben lesbische stellen dan niet hetzelfde probleem? Het is biologisch nog steeds onmogelijk om als een lesbisch stel gezamenlijk de biologische ouder te worden van een kindje. Echter gaat ouder worden voor een vrouw relatief makkelijk. Hetzelfde geldt voor heterostellen waarbij alleen de man onvruchtbaar is. Er zijn meerdere relatief makkelijke manieren om een zaaddonor te vinden. Zo zijn er klinieken (in Nederland een wachttijd van 1-2jaar), maar is het ook mogelijk om een bekende te laten doneren en is het toegestaan om een donor via het internet te zoeken.

Natuurlijk zijn er ook andere manieren om als homostel ouders te worden, zoals adoptie, co-ouderschap (met bijvoorbeeld een lesbisch stel) of pleegouderschap.

Bovenstaande opties hebben ook de revue bij Barno en mij gepasseerd. Elk van deze opties hebben we grondig overdacht en besproken.

Wat betreft pleegouderschap, niets meer dan lof en respect voor stellen die zich hiervoor inzetten. Wij zijn echter tot de conclusie gekomen dat wij hiervoor niet in de wieg zijn gelegd en dat wij een pleegkind niet de beste zorg kunnen geven die het nodig heeft en verdient.

Het co-ouderschap met een (bevriend) lesbisch stel is voor ons ook geen optie, ten eerste kennen we geen  lesbisch stel en ten tweede -minstens zo belangrijk- lijkt het ons al bijna onmogelijk om als stel op 1 lijn te zitten qua opvoeding, laat staan dat je die lijn moet verlengen met een tweede stel (2 kapiteins is lastig, 4 kapiteins lijkt onmogelijk).

Voor ons zou adoptie de beste van de drie opties zijn. Als homostel kan je enkel gezamenlijk adopteren in de Verenigde Staten en Zuid-Afrika (binnenlandse adoptie komt zelden voor). Adoptieprocedures in deze landen zijn zeer kostbaar en kosten veel tijd, het is geen uitzondering als een procedure 5 jaar duurt. Dit zijn 5 jaren in onzekerheid, want een adoptieprocedure kan op het allerlaatste moment nog afketsen. Daarnaast is het niet mogelijk om een pasgeboren baby te adopteren als 1 van de ouders ouder is dan 40 jaar. Juist omdat het om een bijzondere gezinssituatie gaat, hebben Barno en ik besloten dat we ons gezin pas als voltooid zien, als we minimaal met zijn viertjes zijn. Als we nu zouden beginnen en alles zou meezitten, zouden we dit net kunnen redden. Maar er bestaat ook een risico;bijvoorbeeld dat we over 10 jaar een heel stuk armer zijn, maar toch onze kinderwens moeten laten varen.

Tenslotte is er nog draagmoederschap en eicel donatie. In Nederland is commercieel draagmoederschap niet toegestaan en in de zoektocht naar een draagmoeder is het verboden om een oproep te plaatsen. De enige optie zou zijn, dat er een bekende zich vrijwillig aanbied om draagmoeder te zijn voor ons kindje. Helaas kennen wij niemand die dat zou willen en/of kunnen en ook hier rijst weer de vraag of we dit zelf zouden willen in verband met eventueel gewenste betrokkenheid van de moeder bij de opvoeding.

Gelukkig wordt de wereld steeds kleiner en draagmoederschap is niet in alle landen op dezelfde manier geregeld als in Nederland. Zo zijn de regels bijvoorbeeld in de Verenigde Staten, Mexico en Canada een stuk ruimer en is het voor homostellen mogelijk om een draagmoeder te vinden die een door een wensvader bevruchtte eicel wil dragen. In deze landen verzorgen agencies een draagmoeder, een eiceldonor en de ivf behandelingen die nodig zijn om een zwangerschap te bewerkstelligen. Als wensvader hoef je alleen nog te zorgen voor gezond sperma en genoeg geld om de onkosten voor de eiceldonor,draagmoeder, agency en alle medische behandelingen te vergoeden.

Waarom is  dit in Nederland niet mogelijk en waarom is dit hier zelfs verboden? Is dit dan een soort kinderhandel? Dit zijn vragen die mij lang hebben beziggehouden. Door hier veel over te praten en over na te denken zijn we tot het volgende antwoord gekomen op deze vraag:

Barno en ik zijn een liefdevol stel met een goede en liefdevolle basis. We hebben de mogelijkheden om een kind een warm huis te bieden en de liefde te schenken die een kind nodig heeft om liefdevol, gezonden gelukkig op te groeien. Daarnaast zullen we te maken krijgen met alle moeilijkheden en zorgen waar een heterostel ook mee te maken zou krijgen.

Wat betreft het geld. Daar praat ik liever niet over, want geld en kinderen krijgen zijn wat mij betreft begrippen die niet met elkaar geassocieerd mogen worden. Echter is het voor homostellen lastig om deze begrippen los van elkaar te zien. Waar commercieel draagmoederschap in Nederland niet is toegestaan, mag adoptie wel. Bij een adoptieprocedure is echter net zo goed geld gemoeid als bij het draagmoederschap in het buitenland.  

Met bovenstaande overwegingen zijn Barno en ik tot de conclusie gekomen, dat we graag ouders willen worden. We willen deze wens vervullen middels het draagmoederschap in het buitenland. In deze blog wil ik jullie stap voor stap meenemen in het proces, onze overwegingen, onze struggles, maar hopelijk ook in onze geluksmomenten. Met deze blog wil ik andere stellen inspireren, informeren en vermaken. Tenslotte is het hopelijk een leuk verhaal om te lezen voor onze toekomstige kindjes.

Tenslotte is alles wat ik in deze blog schrijf mijn eigen mening en hoe ik de dingen zie. Ik wil niemand kwetsen of over gevoelens van iemand anders heen lopen. Als dat onverhoopt toch is gebeurd of nog gaat gebeuren, dan bij voorbaat mijn excuses.