Er is een Wolf geboren!

Het is bijna een jaar geleden dat we hier iets hebben gepost. Ons laatste bericht ging over onze aankomst in Canada. Inmiddels is er zoveel gebeurd! Maar het aller belangrijkste is natuurlijk dat Wolf is geboren! Dat klinkt heel gek om te zeggen na 10 maanden. Het is zo vanzelfsprekend dat hij er is en we kunnen ons geen leven zonder hem voorstellen. Zoals een aantal van jullie vast al op instagram hebben gezien is er spannend nieuws op komst! We kunnen natuurlijk niet zo’n grote stap maken, zonder Wolf’s geboorte verhaal af te maken.

Quarantaine

Na onze aankomst in Canada moesten we vanwege Corona 14 dagen in quarantaine. Twee weken lang in spanning. Blijft Wolf lang genoeg zitten, zodat we bij de bevalling kunnen zijn? Het is ook heel gek om eindelijk zo dichtbij Melissa te zijn, maar haar en haar familie nog niet te kunnen ontmoeten. Gelukkig hadden we een hele fijne Airbnb en was het ook nog een aantal dagen heel mooi weer (20+ graden) en konden we lekker in de tuin zitten. Wat ook ideaal was, is dat we door Corona prima gewend zijn aan op afstand werken en ik aan de andere kant van de oceaan gewoon door kon werken.

Verder hebben we gepuzzeld en eten besteld, heel veel eten besteld. Echt al het eten is te bestellen en het duurt bijna nooit langer dan een kwartier voordat je het in huis hebt. Onze lievelings is toch wel de Blizzard van de Dairy Queen een soort McFlurry 2.0, met eindeloze keuze in toppings, heel veel toppings.

Toen de 14 dagen om waren, konden we op 12 november eindelijk naar buiten. Wat was het fijn om eindelijk Melissa en haar familie in levende lijve te ontmoeten!

Inleiding van de bevalling

Zoals voorspeld begon Melissa niet uit zichzelf met bevallen. Omdat Wolf aan de grote kant leek, was er geen reden om langer te wachten. Op dinsdag 17 november stond de inleiding gepland en was het wachten op het telefoontje om opgeroepen te worden. Inmiddels was het weer omgeslagen in sneeuw en er lag al een dik pak (ja zo snel kan dat gaan in Canada). Inleidingen worden wel gepland, maar keizersnedes en natuurlijke bevallingen gaan altijd voor. We wisten dat het lang kon duren, voordat het verlossende (letterlijk) telefoontje kwam. Al snel was duidelijk dat we onderaan de lijst stonden en dat het telefoontje waarschijnlijk pas in de nacht of de volgende dag zou komen.

18 november om kwart voor 4 in de ochtend kreeg Melissa eindelijk het bericht, dat ze naar het ziekenhuis kon komen. Zodra Melissa het water was gebroken stuurde ze een berichtje, zodat wij ook naar het ziekenhuis konden komen. Om 7:00 precies kwamen we aan in het ziekenhuis. Gelukkig, mochten Scott en wij er ondanks Covid, de hele bevalling bij zijn!

De bevalling en geboorte

Waar we gerekend hadden op een bevalling van 3 tot 4 uur (Melissa haar vorige bevallingen gingen erg soepel en snel) werd het een bevalling van bijna 24 uur. De ontsluiting wilde maar niet doorzetten. De doktoren hadden geen direct aanwijsbare reden, maar het zou kunnen komen omdat Wolf aan de grote kant was, waardoor het lichaam eigenlijk zei “dit past niet”. De artsen zagen geen directe noodzaak tot een keizersnede, al was het wel een optie die overwogen werd als het allemaal nog langer zou duren. Nog één laatste shot aan weeënopwekkers zou het moeten doen.

Vanaf dat moment ging alles heel snel. Het plan was, dat Wolf direct bij Melissa op haar borst zou komen, één van ons de navelstreng zou doorknippen en Wolf vervolgens skin-to-skin bij de ander neergelegd zou worden. Dit liep allemaal anders. Binnen enkele seconden stond de hele kamer vol met medisch personeel en gebeurde er heel veel. Maar niet wat we hadden verwacht. Wolf was geboren, huilde niet, een zuster knipte de navelstreng door en Wolf werd gelijk naar achteren afgegeven aan andere zusters die met hem aan de slag gingen.

Hoe we ons op dat moment voelden is onbeschrijfelijk. Alle scenario’s komen in je hoofd voorbij. Maar je weet één ding zeker, dit is niet goed. Dit is niet hoe het allemaal zou moeten gaan. En dit is zeker niet hoe we het verwacht hadden.

We mochten gelukkig heel snel bij Wolf. Een team van drie zusters waren met hem bezig en gaven hem zuurstof gelukkig huilde hij snel. Omdat Wolf toch een stuk groter was dan verwacht (4450 gram en 55cm) kwam hij klem te zitten met zijn schouders en daalde zijn hartslag. Na zijn armpje gedraaid te hebben langs zijn oor kon hij eindelijk als Superman worden geboren.

Naar de NICU

Bij de geboorte ademde Wolf niet spontaan en waren de artsen bang dat zijn schoudertje door het draaien van zijn arm misschien gebroken was. De artsen vonden het daarom een goed idee dat hij ter controle naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) overgebracht werd.

Voordat Wolf naar de NICU gedragen werd mocht hij gelukkig nog eerst even bij Melissa op haar borst. Op dat moment hadden wij hem zelf nog niet kunnen vasthouden, maar het was zo fijn dat dit wel mogelijk was. Je kan je niet voorstellen dat hij na 9 maanden zonder door Melissa vastgehouden te zijn, bij haar “weg”was gehaald..

Op de NICU ging het ademen gelukkig snel helemaal goed. Er zijn veel tests gedaan en foto’s gemaakt om te kijken of er breuken waren. Breuken waren er niet en na controle van de fysiotherapeut bleken zijn armpjes goed te functioneren.

Helaas bleek na controle van zijn bloed (wat een geprik en geknijp in de kleine hieltjes!) dat zijn bloedsuiker veel te laag was. Gelukkig had hij geen symptomen en was het makkelijk op te lossen met een infuus. Het betekende alleen wel dat hij minimaal 24 uur op de IC zou moeten blijven.

Emotie

Na minimaal 24 uur wakker te zijn en met weinig slaap in de voorafgaande nacht, waren we praktisch 48 uur in touw. Alles liep anders dan verwacht met een lief klein jongetje op de NICU. In een ziekenhuis, waardoor je door de corona maatregelen eigenlijk nergens een plek had om fatsoenlijk naast elkaar te zitten. Een moment waarop je de familie en vrienden in Nederland het heugelijke nieuws van de geboorte van Wolf kan vertellen voelt toch ineens helemaal anders. We waren gebroken en hadden letterlijk de kracht niet om iedereen vrolijk te bellen om het nieuws te vertellen. Voor het overgrote deel was het dus een standaard gekopieerd berichtje met een foto:

“Wolf is geboren! Het gaat nu gelukkig goed met hem, maar het is allemaal niet vlekkeloos verlopen. Hij moet waarschijnlijk een dag op de IC blijven en dan mag hij mee met ons. Verdere details vertel ik later. We hebben 30 heftige uren achter de rug, dus verder heb ik er de kracht niet meer voor :-P.

Op dat moment hebben we onze familie en vrienden zo erg gemist! Fuck Corona!!

Naast alle onzekerheid, wisten we gelukkig erg snel dat het echt wel goed ging komen en dat Wolf in goede handen was. Er waren geen grote zorgen. Er was dus snel ruimte voor heel veel opluchting blijheid! We zijn eindelijk pappa’s!!

Melissa

Maar hoe ging het dan met Melissa? Dat is een vraag die wij die dag ook regelmatig door het hoofd hadden spoken. Wij gingen mee met Wolf en Melissa bleef achter. Gelukkig wisten we dat zij in goede handen was bij de artsen en Scott. Maar wat heeft die vrouw allemaal doorstaan!? Wat een oerkrachten! En dat allemaal om ons vaders te maken en om Wolf op de wereld te zetten.

Ik denk dat het voor zichzelf spreekt zonder in details te treden dat de bevalling voor Melissa allerminst soepel is verlopen. Ook zij moest minimaal 24 uur in het ziekenhuis blijven. En gelukkig ging alles al snel steeds beter met haar.

Een geluk bij een ongeluk, omdat Melissa in het ziekenhuis moest blijven, werd het toegestaan dat zij ondanks de coronaregels, ook bij Wolf mocht komen. En zo hadden wij ook een paar keer op een dag een uitje naar Melissa om koffie te drinken en Timbits te eten (van de Tim Hortons natuurlijk!).

Wat een vrouw! En wat zijn we haar onwijs dankbaar. En wat hebben wij ons schuldig gevoeld dat zij dit heeft doorstaan voor ons. Ze heeft ons het allerbeste cadeau ever geschonken!

Gelukkig mocht Melissa na anderhalve dag naar huis om verder te herstellen.

Nog 4 dagen

Als snel leek het goed te gaan met de suikerniveaus van Wolf, die om de 3 uur middels bloed uit zijn hieltjes getest werden. Het infuus kon losgekoppeld worden. Daarna zou hij nog drie keer getest moeten worden met goede waardes, voordat hij mee naar huis kon. Helaas bleek al snel dat hij zijn suikerniveau niet zelf op peil kon houden. De waardes daalden extreem en het infuus moest keer op keer opgevoerd worden. Zo hoog, dat de volgende stap een buikingang zou betekenen. Gelukkig was dat niet nodig en kon het infuus heeeeeel langzaam afgebouwd worden.

Zondagochtend 22 november zou hij mee naar huis mogen, het suikerinfuus was losgekoppeld. Helaas, toen we ’s ochtends met maxi cosi en al in het ziekenhuis aankwamen, lag hij helemaal ingepakt met een zonnebril op en in blauwe verlichting. Zijn geelzucht waardes waren in de nacht te hoog en hij moest aan de belichting. Zou hij dan maandagochtend wel mee mogen? Maar ook toen mocht het niet zo zijn, we moesten wachten tot dinsdagochtend de 24ste. Toen was het eindelijk zo ver! Alle waardes waren goed en Wolf mocht eindelijk met ons mee!

Het is hartverwarmend om te zien hoe alle zusters en artsen met liefde hun werk doen en de allerbeste zorg leveren, dag en nacht. Ze hebben zo goed voor Wolf gezorgd!

Zorgen voor een baby

In Nederland zijn we gewend aan kraamzorg. Kraamzorg is echter altijd gekoppeld aan de vrouw, dus ook al zouden we in Nederland zijn, dan hadden we er geen recht op. In Canada blijf je in principe minimaal 24 uur na de geboorte in het ziekenhuis en krijg je een stoomcursus in het zorgen voor een baby.

Omdat wij 5 dagen in het ziekenhuis moesten blijven, kregen we een zeer uitgebreide cursus. We mochten Wolf vanaf de eerste dag al zelf voeden en verschonen, zijn tempratuur opnemen etc.. Ook hebben we hem onder supervisie van de zusters kunnen wassen en hebben we zelfs uitleg gehad hoe we hem veilig in het autostoeltje konden zetten. Het was super fijn om in een gecontroleerde omgeving te wennen aan je kindje en voor hem te zorgen. Toen Wolf dan ook mee ging naar ons huisje in Canada, waren we ook niet te onzeker en wisten we dat we dit gingen fixen.

We zijn zo verwend met dit lieve mannetje. Slaapt al vanaf het begin als een roosje, eet goed en groeit als kool. We kunnen ons geen betere en lievere zoon wensen :-).